Hora xerminal

Traio para vós
nenos do mundo todo,
as cantigas de berce que vos acorden 
na hora xerminal da recreazón do home. 

	Quén dera que elas prenderan 
	na vosa almiña empolgada
	puga do amor sen fronteiras!
	Quén dera, nenos, quen dera! 
	E de vez nos acordara
	para as máis outas angueiras! 

Que vos acorden, si.
Que vos acorden e
aínda decontado
vos rediman do prólogo
-amago ou furacán de inmunda lama-
do paradiso aquele, non ben gaño perdido
que reduciu a illa 
á inocencia esencial do voso soño antigo. 

	Quén dera, non si, prendiñas, 
	que todos de vez viñerades 
	á regueifa dos meus contos 
	para soñar acordados! 

Para soñar acordados
ese voso soño antigo,
sempre ao albitre nemigo,
por séculos deturpado. 

	Ese voso soño antigo,
	feito de lux e de orballo, 
	que nun abrente perdido 
	no tempo puro, sen bordes 
	acordou pra a vida aquil raio 
	xerminal,
	a sementar na onda matria 
	vida - mar,
	berce - cantiga
	secuenza enérxica - amiga 
	purísimo crisol do noso 
	sangue. 

Para soñar acordados
ese voso soño antigo,
sempre ao albitre inimigo, 
por séculos abafado. 

E xa que os mandrias viñeron 
e con delonga procriaron 
diante de nós a inmundicia
a tristura, a inorancia , 
o mentiroso amor 
a certísima sevicia 
o negocio suxo do escándalo 
a dor de onte, a de hoxe
a futura dor,
a dor de sempre, 
aquela dor
esoutra
maina ou punxente, dorísima,
arelo traer pra nós
viaxeiros á forza sen rumo nin camiño... 
canto vos é negado a diariño.
Tenciono traer pra vós
canto xa me foi dado
en herdanza cordial
polos grandes amigos
que integraron a morte
na vida inmortal...
Pois son, aqueles grandes,
-endexamais pasados 
case sempre esquecidos- 
que de lonxana idade 
souberon inventar 
	a humanidade. 

	Ao abrente deste engado 
	viredes, non si?, meus nenos 
	libertos de prexuízos,
	que o demais é o de menos. 
	Viredes, meus nenos, ei! 
	todos a unha cantando 
	cantigas que aínda non sei. 
	Aleluia! Meigas fóra, 
	amor, para a pax e a xustiza 
	no entanto a nugalla chora 
	esváese o feitizo. 

Traio para vós
a miña vox amiga
co mellor coidado
dun xoven e sinxelo avó 
que vén brincar convosco 
no voso coro inxenuo. 

	Cantarolando, ei! 
	nenos do mundo todo 
	poremos a ton o anceio 
	para ninar a esperanza. 
	Cantarolando, é claro ! 
	findarase a noncuranza...
	Eis a grandeza do anceio! 
	Vamos ninar o futuro 
	pra que non morra de vello,
	ise futuro que vamos herdando séculos a fío 
	pior que despido, embrullo de ferrapos
	a feder aos alcanfores das modas
	que non se resignan a pasar. 

E agora temos de brincar a roda 
	do neno branco 
	do neniño preto 
	do infantiño amarelo... 
pois se a nau vén nesta feita 
teceremos a bandeira
do mundo amábel que arelo. 

	O futuro non ten cor
	é sinxelamente humán
	 feitiño de pax e amor. 

Estamos xa na hora de catar a mor firmeza 
pra despertar a alborada
-nunca mellor do que agora pra sementar a clareza-
xa abonda de noite escura 
xa chega de noite en mágoa. 

Todo pola pax, sen mote 
polo amor, pola fartura 
dos pobos do mundo todo. 

Tentai ben para o que digo 
non vos conclamo a ir comigo 
a onde non fun.
No testamento puro
da miña morte, déixovos
coa miña propia vida 
mel da eterna infanza. 

Nenos do mundo todo 
vós sois a miña patria: 
	herdaivos a vós mesmos 
	se quixerdes ser grandes 
	e só así ser homes.