Ai, do que leva na fronte unha estrela Ai, do que leva no bico un cantar Curros Enríquez
Meu corazón vai cantando a fartura dos mendiños decote peregrinando ensinareiche o camiño! A mocedade está morta, ollai pasar seu enterro mentras esmorece o berro da liberdade á súa porta. No peito da mocedade tremou decote o destiño do mundo. A maturidade chega no sol do camiño. A roita está sinalada: onde medre a tiranía co pulo dunha arroutada arrincala cada día. Velaí a nosa virtude non malogremos a sorte; denantes que a escravitude atoparemos a morte. Cómpre pois pra non pedela coñecela, desexala, conquerila e logo fortes coidala. Non veñan a corrompela quen non podendo matala adicáronse a ferila! A vida non ten máis fito que conquerir a fartura da materia e máis do esprito. Non nacerán máis malditos, e xamais a vida dura disgustará a ventura co máis criminal dos mitos. Borremos todos os ritos que só trouxeron tristura. Queimemos a tradizón e onde falla sopear poñamos o corazón ferventemente a tremar. Así pola vida adiante precurar que o mozo cante a máis baril das canzóns. Mozos, fendei a restreva da nugalla. Sementai a libertá. Ai, de aquil que non leva na fronte unha estrela! Ai, de aquil que non leva no bico un cantar!
NOTA DO AUTOR Este non é un poema. É somentes restreva daquil que ei tecer á mocedade noutra hora de menos vagar e de máis tranquilidade. Acéptao pois como o que é, proxecto improvisado, coa promesa de adicarche ao seu tempo o poema enteiro e verdadeiro. Meu querido Xosé, cumpriche un gran deber de cidadanía nun intre difícil da vida dun poeta fuxido, emporiso ten de vivirche agradecido o autor.